جلیل شهناز، فرزند شعبان، در خرداد ۱۳۰۰ در اصفهان متولد شد. پدرش در نواختن تار استاد بود و سهتار و سنتور هم مینواخت. شعبان خان هنر نوازندگی تار را به سه پسرش حسین و علی و جلیل آموخت. حسین تار را استادانه و خوش مینواخت و در اثر ابتلا به بیماری سینهپهلو فوت کرد. علی هم تار را شیرین مینواخت اما عمر چندانی نکرد و به مرض قلبی درگذشت. جلیل که فرزند کوچک خانواده بود، پس از درگذشت پدر، نزد برادر بزرگش حسین به نواختن تار ادامه داد و به خاطر داشتن استعداد ذاتی و پشتکار در این هنر پیشرفت چشمگیری کرد. او نوازندگی تار را رسماً در سال ۱۳۲۸ در رادیو اصفهان شروع کرد و در سال ۱۳۳۶ به دعوت ادارهی رادیو به تهران آمد و در این شهر ماندگار شد. قدرت مضراب و شیرینی پنجه خیلی زود او را به شهرت رساند و طولی نکشید که در شمار نوازندگان شاخص و طراز اول برنامهی گلها قرار گرفت. شهناز با نواختن سهتار و سنتور و ویولن و تمبک آشنا بود و صدای بهاصطلاح دو دانگِ خوشی هم داشت و آواز را به سبک مکتب اصفهان، با تحریرهای بجا و غلتهای مناسب میخواند.
خلاقیت در اجرای ظریف نوآنسها، آکسانها، جملهبندیها، گسترش مطلوب فیگورهای متنوع در طول قطعه، انتخاب تمپوی مناسب، کنترل فشار متنوع انگشت بر دستهی ساز و پردهها، لغزشهای ظریف، اجرای جذاب فیگورهای آوازی مخصوصاً در جواب آواز، و نوازندگی در تعادل و آرامش، از ویژگیهای بارز هنرنماییهای استادانه و دلنشین شهناز است. چهارمضرابهای مناسبی هم که برای تنوع قطعه میافزود از ساختههای خودش بود. شهناز به همراه جلال تاج اصفهانی و حسن کسایی و گروه اساتید به سرپرستی فرامرز پایور کنسرتهای بسیاری در ایرانــ به ویژه در جشن هنر شیرازــ و خارج از کشور اجرا کرده است. در سال ۱۳۸۳ به عنوان «چهرهی ماندگار» در هنر موسیقی کلاسیک ایرانی برگزیده شد و به پاس یک عمر فعالیت هنری، مدرک درجهی یک هنری را از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز دریافت کرد. نواختههای او، به ویژه ضربیهایش، از نمونههای کمنظیر و ماندگارِ موسیقی ایرانی است. جلیل شهناز در ۲۷ خرداد ۱۳۹۲ در تهران درگذشت.